Een nacht bij de asielzoekers in Ter Apel: 'Ik wil hier niet zijn, maar ik zit vast'

In de nacht van woensdag op donderdag hebben opnieuw ruim zevenhonderd asielzoekers de nacht buiten het aanmeldcentrum in Ter Apel doorgebracht. Een situatie die bijna niet houdbaar is, ziet ook Hart van Nederland-verslaggever Ilse van Wingerden, die de nacht bij de asielzoekers doorbracht.

"Het is nu twaalf uur 's nachts, en het is nog steeds onrustig", vertelt Van Wingerden. "Mensen proberen te slapen, maar dat lukt niet echt. Ze zijn ook bang om te gaan slapen, want ze worden beroofd."

Angst

Eén van de asielzoekers ontvluchtte zijn land vanwege het racisme en seksisme aldaar, vertelt hij. Maar ook hier treft hij dezelfde problemen. Het lukt hem al dagen niet om te slapen: "Ik ben erg bang en heb niemand om mee te praten. Ik ben bang om beroofd te worden."

Onvoldoende onderdak, te weinig voedsel, overvolle dixi-wc's. Het dieptepunt kwam woensdag met het nieuws dat er een baby van drie maanden oud was overleden. De situatie is ernstig. Sommige mensen slapen onder luifels, andere in slaapzakken op de weg. "Omdat het warmer is dan op het gras", legt een van de asielzoekers uit. "Het is heel koud als het gras tot vroeg in de ochtend afkoelt."

Tekst gaat verder onder de foto:

'Beschamend schouwspel'

Hoewel de gemeente van de plek een veiligheidsrisicogebied heeft gemaakt, is het alles behalve veilig. "En het gaat niet alleen om de diefstal. Ook als je zo iemand vangt, trekt hij een mes en valt hij je aan", vertelt de asielzoeker over zijn ervaringen. "Ik snap jullie terechte bezwaren", reageert hij op de onvrede die er in Nederland leeft. "Ik wil hier ook niet blijven, maar ik zit hier vast. Ik kan niet terug, en ook niet vooruit."

Een andere vluchteling uit Iran deelt zijn gevoel. "Er is een gesloten deur voor mij, en achter mij drukken ze tegen me aan terwijl de verdomde wereld voorbij trekt. En jullie cameralens vangt dit beschamende schouwspel." Hij ontvluchtte zijn land en kan niet meer terug. "Mijn land is vol pijn en vol gevaren voor mijn gemeenschap."

Sommige asielzoekers zitten hier al drie jaar, anderen komen net aan. "Ik ben via Duitsland gekomen, via Zweden, Noorwegen, Denemarken en Frankrijk", legt een Somalische vluchteling uit. Hij reageert opgetogen. "Het is hier een heel goed land, ik hou van Nederland."

Een andere Somalische vluchteling was hiervoor in Italië. Hij kreeg geen asielvergunning omdat hij geen geld had. "Ik leefde veel op straat. Maar ik heb geen geld. Help me alsjeblieft aan wat kebab. Er is geen eten hier. Geef me een euro," smeekt hij de verslaggever.

'We laten mensen bungelen'

"Zijn wij werkelijk niet in staat om deze mensen 's nachts een veilige situatie te geven? Als dat zo is, schaam ik me diep", vertelt Marnix Eysink Smeets, die ter plekke wilde zien hoe de situatie is. "Ik wil altijd met eigen ogen kijken wat er gebeurt. Klopt het beeld dat ik uit de media haal?", vraagt hij zich af. Om daarna te concluderen: "En ja, het is zo erg." Hij heeft mensen gesproken uit Turkije, Jemen en Syrië. "Allemaal zeggen ze: 'We weten niet waar we aan toe zijn. Wanneer we ooit gehoord worden.' We laten hier een aantal mensen bungelen."

Shannon Lukkassen woont in de buurt en ook zij voelde de noodzaak om bij het asielzoekerskamp te kijken. "Er lijkt gewoon geen hoop eigenlijk te zijn, het duurt al een poos. Het is eigenlijk niet menselijk." Ze hoopt dat een tweede aanmeldcentrum in de buurt voor verlichting zou kunnen helpen. Ze ziet het somber in dat er een eenvoudige oplossing voor het probleem is. "Misschien versnelling, maar er komt zo'n grote toestroming dat ik niet denk dat ze het kunnen tegenwerken."