Suzanne herdenkt verongelukte zus (12): 'Je bent niet alleen'

Op 8-jarige leeftijd verloor Suzanne Houterman haar zus Eline aan een ongeluk met een taxi. Jarenlang heeft Suzanne moeite gehad met het verlies van haar zus. Haar ervaringen heeft ze opgeschreven in het boek Onze band is nooit voorbij. Hiermee hoopt ze steun te bieden aan andere kinderen die een broer of zus verliezen.

Op 11 september 2006 fietste Eline Houterman naar school toe, een maandag als alle anderen. Maar bij de overgang, zo’n 5 minuten van haar huis vandaan, gaat het gruwelijk mis. Een taxichauffeur wil een file omzeilen en neemt de busbaan. Terwijl de taxichauffeur auto na auto voorbij rijdt, schept hij Eline. Zwaargewond wordt het 12-jarige meisje naar het ziekenhuis gebracht. Een dag later overlijdt ze.

"De dag dat zij een ongeluk kreeg, maar ook een dag later toen ze overleed voelt als de dag van gisteren", vertelt Suzanne. "Het staat nog vers op mijn netvlies, maar ik heb het goed kunnen verwerken zodat het geen spanning meer oplevert. Het ongeluk slijt nooit. Het is een stukje wat bij mijn leven hoort."

Gezin uit elkaar

Het ongeluk en het overlijden van Eline blijft lang aan haar zus en ouders kleven. “Er kwam veel op mijn pad”, vat Suzanne samen. “Het gezin viel uit elkaar. Na een jaar zijn mijn ouders uit elkaar gegaan. We gingen allemaal anders om met ons verdriet. Als kind zag ik mijn ouders huilen, dus probeerde ik voor hen vrolijk te zijn maar op een gegeven moment kwam mijn verdriet er ook uit.”

Op de basisschool beleefde Suzanne geen fijne tijd. “Op school was ik altijd het zusje van. Ik moest mezelf onderzoeken: wie ben ik nou echt? Ik was diep ongelukkig. Ik werd zelf 12 jaar en dat voelde oneerlijk. Ondanks dat Eline en ik 3,5 jaar schelen, werd ik toch ouder dan haar. Ik vond het oneerlijk dat ik meer meemaakte in het leven dan dat zij ooit had gedaan. Ik wil dood, riep ik hardop. Ik wilde terug naar mijn zus."

Boek

Gelukkig wist Suzanne de knop om te zetten en leerde zij om te gaan met haar verdriet. "Bewust ging ik naar een middelbare school buiten mijn woonplaats. Ik wilde opnieuw geluk vinden. Het moment van puur geluk heb ik eigenlijk pas een jaar geleden ervaren. Dat is 15 jaar na het ongeluk. Met mijn bijdrage aan het boek hoop ik een steun te zijn aan kinderen die een broer of zus verliezen. Op overlijden en dood heerst een taboe. Ik vind het belangrijk dat er meer over wordt gesproken. Je mag namelijk best verdrietig zijn. Je bent niet alleen."