Rotterdamse Ciska is één van de 31 zorgmedewerkers die bezweken aan corona

Het leven is voor Frans van Heumen uit Rotterdam op dit moment één grote lijdensweg. Het verlies van zijn grote liefde Ciska laat diepe sporen achter in zijn dagelijks leven. De 62-jarige vrouw overleed op 22 januari in het ziekenhuis in Rotterdam aan corona, het virus dat ze opliep tijdens haar werk als zorgmedewerker bij een zorginstelling.

Ze is één van de 31 zorgmedewerkers in Nederland die bij het RIVM zijn gerapporteerd als 'overleden door corona'. Niet alle zorgmedewerkers die sterven door corona worden gemeld bij het Rijksinstituut voor Volksgezondheid en Milieu.

Voor Ciska betekende haar werk alles voor haar, samen met de kleinkinderen. Frans: "Sinds ze in 2001 haar diploma haalde en aan het werk ging in de zorg deed ze niets liever, het was echt haar passie. Ze deed alles om het de mensen in de instelling naar de zin te maken. Als ze eens een keer iets nodig hadden, maar ze konden er zelf niet aan komen of er was even geen geld, dan kocht Ciska het. Zo was ze gewoon, ze verwende ze enorm."

Lijdensweg

"Ik mis haar veel. Ik voel me op dit moment gewoon waardeloos, heb er geen andere woorden voor. Het is een lijdensweg en ik zit er nog middenin. We waren zo lang samen. Wel heb ik inmiddels dat ik heel soms aan haar denk en dat er een glimlach op mijn mond verschijnt, maar dat is sinds kort. Verder is het zo zwaar, je voelt je maar alleen."

Frans weet nog precies hoe en wanneer Ciska zich slecht begon te voelen door het virus waaraan ze uiteindelijk overleed. "Op 7 november werd ze ziek en toen hebben we haar laten testen. Dat bleek positief. Op 13 november is ze opgenomen in het ziekenhuis en op de 15e werd ze overgedragen aan de IC.

Ook Frans had corona

Tot 24 december lag ze in coma, daar is ze niet goed uitgekomen. Vanaf het moment dat ze met de ambulance werd opgehaald had ik een slecht gevoel. Ik zag toen ogen die heel erg bang waren. Omdat ik dat zo voelde besloot ik een dagboek bij te houden, ik schreef elke dag op wat er speelde en wat ik voelde. Voor mezelf en voor de kleinkinderen."

"Het was vreselijk want ik had zelf ook corona, was hartstikke ziek. Ik mocht niet op bezoek, mocht helemaal niets. Ciska lag in coma dus we hadden ook geen contact. Pas na vierenhalve week testte ik negatief en mocht ik naar haar toe."

Mooi afscheid

Als uiteindelijk duidelijk wordt dat zijn vrouw komt te overlijden, wordt het stel in de gelegenheid gebracht om nog één keer met elkaar te kunnen praten. Tot op de dag van vandaag is Frans daar dankbaar voor.

"Ze kon eigenlijk niet meer praten, had een slang in haar keel. Dankzij hulp van het verplegend personeel werd het toch mogelijk gemaakt. We hebben nog tien minuten kunnen spreken. Ik vond het heel fijn dat ze, wel met hangen en wurgen, haar wensen aan heeft kunnen geven. Ze vroeg me of ik goed voor de hondjes wilde zorgen. Het ging over de uitvaart. Ook vroeg ze mij om vooral door te gaan met leven. Dat ga ik nu proberen."

Samen hand in hand lopen

"Ze was nog maar 62 jaar. Toen we elkaar leerden kennen was zij 12, ik 13. Het begon heel onschuldig, samen had in hand lopen weet je wel. Uiteindelijk kregen we wat en kregen kinderen. We hebben uiteindelijk zelfs zes kleinkinderen gekregen. Ook zij missen oma. Er waren nog zoveel plannen. We zaten aan een vakantiehuisje te denken, we hadden nieuwe meubels uitgezocht. Ze is zelfs nog met mijn kleindochter een nieuwe vloer gaan kopen."

"Ik vertel graag over haar want ik wil niet dat als straks alles voorbij is de overleden zorgmedewerkers, waaronder dus ook Ciska, weer makkelijk worden vergeten. Daar ben ik echt heel bang voor. Mensen staan er niet bij stil welke risico's deze mensen lopen en hebben gelopen."