Wie helpt tourheld Rini Wagtmans van zijn verzameling af?

Waar moet ik heen met al mijn trofeeën, fietsen en gewonnen truien? En met de aandenkens aan andere wielerlegendes? Dit vraagt oud-wielerprof Rini Wagtmans (76) zich al weken af nu zijn verhuizing naar Amerika dichterbij komt. Voor Rini hebben de spullen die hij heeft verzameld tijdens en na zijn carrière grote emotionele waarde maar voor een ander betekent het mogelijk niets.

Hij wacht alleen nog op de juiste papieren en dan stapt hij in het vliegtuig naar zijn nieuwe liefde Vera in Fort Myers, Florida. Hij moet een hoop achterlaten, zoals dus de memorabilia. Alle spullen doorgeven aan andere wielerfanaten wil hij niet, dan komt het niet in goede handen of het verdwijnt alsnog in de prullenbak.

De Brabander vindt dat het gewoon in een museum thuishoort. Maar er is één probleem: zo'n museum hebben we niet in Nederland. En daar moet toch een keer verandering in komen aldus Rini.

Waardeloos?

Als Hart van Nederland bij hem op bezoek is toont de 'Witte Bles' zijn verzameling. En die mag met recht indrukwekkend genoemd worden. Maar... soms ook een beetje oud en stoffig. Een deel staat opgeslagen in een schuur. De elementen zijn niet gunstig geweest voor sommige spullen. Rini trekt een verweerde doos van en plank en toont de inhoud: tientallen prijzenbekers.

"Ze zijn waardeloos geworden", verzucht de oud-wielrenner. "Een emotionele waarde. Ja. Maar dat is alleen voor mij. Want wie heeft er nou interesse in een beker die in de jaren '50 of '60 gewonnen is door een of andere sportman? Ik denk niemand." Maar dat had hij toch een beetje mis. "De afgelopen weken heb ik gelukkig veel telefoontjes gehad, misschien wel 200. Van belangrijke mensen die zeggen: 'Er moet nu iets gebeuren!'"

Niet naar de vuilstort

De opgebouwde verzameling (ook met aandenken aan andere wielrenners) beheerde Rini altijd met zijn vrouw. Er was ruimte genoeg. Maar helaas: na 55 jaar huwelijk kwam zijn vrouw te overlijden. Gelukkig is Rini wel weer gelukkig in de liefde, met dus een nieuwe vriendin in Amerika. Met zijn toekomstige afwezigheid en het gegeven dat de locatie waar zijn spullen nu opgeslagen liggen gesloopt zal worden, moet er dus iets gebeuren met de verzameling.

"Ik ben maar een mens. En ik denk ook dat andere mensen moeten weten dat dit niet verloren kan en mág gaan en dat het eventueel naar de vuilstort gaat", aldus Rini. Hij trekt een zwarte tas tevoorschijn met daarin een bijzonder stuk. "Het eerste wielertruitje van Rini Wagtmans", zegt hij gekscherend over zichzelf in de derde persoon. "Ik heb ervoor moeten sparen. Maar in dit truitje heb ik mijn eerste wedstrijden gefietst en ik heb het nog!"

Mij niet bellen

"Dit is cultuur en erfgoed. Ik wil dit niet weggeven voor geld", zegt de sportman stellig. "Het kan ook niet zo zijn dat de spullen van andere grote coureurs verloren gaan. Dat kan helemaal niet. Er moet ergens een gebouw komen in Nederland, waar dit thuishoort."

Al sinds 1986 maakt Rini zich hard voor de komst van zo'n gebouw, maar tot op heden zonder succes. En als hij eenmaal in Amerika is... "Dan zet ik mijn telefoon uit en kunnen ze mij niet meer bellen. Ze kunnen dan niet meer vragen of ik iets kan betekenen. Want dan is het op. Over en uit." Maar de hoop is nog niet verloren. Rini besluit: "Ik hoop dat er verstandige mensen opstaan die begrijpen dat dit niet kan. Want als de versnipperaar voor de deur staat, dan komt het nooit meer terug."