Uitspraak in zaak-Mustapha S. doet nabestaanden doodgestoken Roy goed: 'We hopen alles een plekje te geven'

De 30-jarige Mustapha S. werd donderdag door de rechter veroordeeld tot tbs met dwangverpleging voor de steekpartij in de Amsterdamse Pijp, vorig jaar mei. Hij stak vijf mensen neer, onder wie Roy Titawanno, die tragisch genoeg om het leven kwam.

Ondanks het verlies van Roy is de familie blij met de uitspraak en dat de dader tbs opgelegd heeft gekregen met dwang. "De man kan en mag niet meer naar buiten de maatschappij in," vertelt Geertje Titawanno, de zus van Roy.

Big smile

Ze is zelf werkzaam in de jeugdzorg en komt dit soort verhalen vaak tegen. Over de dader zegt ze dan ook dat hij niet de enige is en ook niet de laatste zal zijn. "Als hij niet wordt geholpen dan gebeuren er dit soort dingen. Mijn broer is hier het slachtoffer van geworden."

Geertje omschrijft Roy als lief, zorgzaam en grappig. "Hij hield heel erg van eten en gezelligheid, maar hij was ook wel heel stil. Op feestjes zat hij gewoon en genoot hij van alles." Op de vraag wat zij van haar broer zal missen: "Ik mis zijn lach het meest. Hij heeft echt een brede lach daar word je ook wel weer vrolijk van," vertelt ze zelf met een glimlach. "Op foto's van hem zie je echt zo'n big smile."

'Roy was de Pijp'

De 64-jarige Roy had geen makkelijk leven en heeft een lange tijd op straat geleefd. In 2012 kreeg hij eindelijk een woning in de Pijp in Amsterdam. "Roy was de Pijp. Veel mensen in Amsterdam kenden hem en hij wandelde altijd door de straten," vertelt Nienke Post. Nienke Post en Sérah Meijer van de 24-uursopvang kwamen via hun werk in contact met Roy en begeleidden hem. Al gauw ontstond er ook een vriendschap tussen de drie.

Nadat Roy zijn woning kreeg, is zijn leven drastisch veranderd. "Hij is in contact gekomen met zijn familie, zijn dochter en kleinkinderen. Hij was de lieve opa en hij ging wekelijks naar Groningen toe met de trein om zijn familie te bezoeken."

Laatste rustplaats

Zijn dochter Sharissa was niet aanwezig bij de zaak, maar gaf haar tante Geertje een verklaring mee. In de verklaring is te lezen: "Het is bijna een jaar dat ik mijn lieve, gekke vader heb moeten verliezen door zinloos geweld en dat de kleinkinderen al bijna een jaar hun opa moeten missen."

Het blijft voor haar onwerkelijk en verdrietig dat dit is gebeurd. "Ik hoop dat wij vandaag alles een plekje kunnen geven en bezig kunnen gaan met het verwerken." Volgens de familie is de laatste wens van Roy om zijn as naar de Molukken te brengen.

Geertje vertelt dat hun ouders daar een huis hebben. "Ze zijn inmiddels overleden, maar zijn daar in de tuin begraven." Dat is gewoonlijk in Indonesië. "Daar gaan wij met Sharissa heen om hem ernaast te laten begraven."

Confronterend

Nienke denkt niet graag terug aan de dag waarop de steekpartij is gebeurd. Voor de flat waar Roy woonde, vertelt ze dat het dubbel voelt om er te staan. "Hij stond ons altijd op het balkon op te wachten. We deelden dezelfde passie voor reizen en hij was altijd zorgzaam voor iedereen. Dan gaf hij veel eten mee en zei hij dat ik goed moest eten terwijl hij zelf zo tenger was."

Voor zowel de vriendinnen Sérah en Nienke als zus Geertje was de rechtszaak confronterend. De feiten die worden benoemd tijdens de uitspraak komen hard bij hen binnen. Na afloop kletsen ze onderling over de uitspraak en halen ze mooie herinneringen op over Roy. Eten en gezelligheid worden in één zin genoemd met Roy.

Geertje gaat nog vaak langs bij zijn dochter Sharissa om erover te praten. Ze vinden het verdrietig en verschrikkelijk dat zo'n man in een kwartier tijd zoveel mensen pijn heeft kunnen doen.