Nederlandse hulpverleners keren terug uit Turkije: tijd voor tonen van emoties

De hulpverleners van het Nederlandse USAR-team die in Turkije hebben meegezocht naar overlevenden zijn maandag onderweg terug naar Nederland. Groepscommandant Marcel Huijbrechts kijkt voldaan terug op de missie. “We hebben twaalf mensen levend kunnen bevrijden uit het rampgebied. Nu is er ruimte om alle indrukken en gebeurtenissen een plekje te geven", vertelt de groepscommandant aan Hart van Nederland.

Nog geen 24 uur na de allesverwoestende aardbeving in Turkije, stond het USAR-reddingsteam in het rampgebied hulp te verlenen. "Op missie gaan is een zeer snelle schakeling", vat Huijbrechts samen. "We hebben zes uur de tijd om onze spullen te pakken, twaalf uur om te vliegen en daarna binnen zes uur op de plaats van het incident te komen. Het is een zeer snelle actie. Dat betekent dat je thuis de situatie moet loslaten. Op zo’n moment ga je áán. De eerste 24 tot 72 uur betekent niet slapen. Het is continu heel hard werken met alle risico’s van dien: instortingsgevaar, naschokken maar ook alle burgers om je heen. Mensen zijn letterlijk en figuurlijk geraakt."

Het USAR-team is een van de 87 teams die zijn afgereisd naar het rampgebied om te helpen bij mensen die het ’t hardst nodig hebben. 65 hulpverleners waren op de plaats van het incident. De rest heeft bijgedragen aan de missie vanuit eigen land. Marcel legt uit: "Missies worden gecoördineerd vanuit Nederland. Dit is zeer belangrijk voor een geslaagde missie. Zonder de ondersteuning kunnen de hulpverleners in het rampgebied hun werk niet doen."

Schokkend

Huijbrechts beseft als geen andere dat de gebeurtenissen die de hulpverleners meemaken in Turkije schokkend kunnen zijn. "Als hulpverlener zijn wij er op getraind om zaken op een relationele manier op te pakken. We gaan eerst de ramp in, proberen emoties uit te schakelen en daarna de ruimte pakken die voor jezelf nodig is. Na iedere missie is er ruimte voor een gesprek en het tonen van emoties. Ook dat is een taak van een team."

Daarbij wordt er niet alleen met de hulpverlener zelf gesproken, maar ook met zijn of haar gezin. Aan de partner wordt bijvoorbeeld gevraagd of hij of zij ziet dan de partner zich anders gedraagt. Het thuisfront wordt op de hoogte gehouden wat hun geliefden meemaakt op een missie. "Het thuisfront kan en mag er op vertrouwen dat wij in gevaarlijke omstandigheden op een veilige manier ons werk doen."