Anderhalf jaar na dood surfer Max deelt moeder haar pijn

"Ik heb een leven voor Max en een leven na Max." Moeder Marjolein Hartman verloor haar zoon Max Verheijen 11 mei 2020 bij het surfdrama in Scheveningen. In een "keihard boek vol emotie" beschrijft ze hoe ze de tijd heeft beleefd na de tragische gebeurtenis.

Zes weken na de gitzwarte dag begon Marjolein met schrijven. "Ik was alleen en eenzaam. Dit gaf me een taakje en ik had structuur nodig in mijn chaotische brein." Marjolein vertelt aan Hart van Nederland dat ze in eerste instantie brieven begon te schrijven aan haar 7-jarige dochtertje. "Zo kon ze haar broer leren kennen." Die brieven werden al gauw een boek.

'Zenuwen aan de oppervlakte'

In haar boek 'Rauw' beschrijft Marjolein "precies zoals het is en zoals ze zich voelt". "Mijn zenuwen lagen aan de oppervlakte. Het is mijn waarheid, hoe gruwelijk die soms ook is. Zo was mijn wereld." Een emotie die veel naar voren komt is boosheid. "Ik voelde me destijds in de steek gelaten, van niemand hoorde ik iets. Op mijn omgeving kon ik schelden, op de zee kon ik niet boos worden."

Vijf surfers kwamen die bewuste dag in mei door grote hoeveelheden algenschuim in zee om het leven. Een van hen was Max. Vanaf toen viel Marjolein in een gat en moest ze zichzelf opnieuw opbouwen: "Ik wilde niet meer, de lust in mijn leven was weg. Als je kind overlijdt, weet je dat je de rest van je leven pijn gaat hebben", zegt ze.

Marjolein wist niet wat haar te wachten stond, dus is ze verschillende boeken gaan lezen van mensen die ook een kind zijn verloren. "Het wordt vaak heel mooi omschreven, maar het is niet mooi. Je kunt er niks voor terug krijgen." Haar dochtertje gaf Marjolein uiteindelijk die houvast die ze nodig had.

Tekst gaat verder onder de afbeelding

Boek Rauw Max Verheijen surfdrama

Pijn en liefde

De ouders van Marjolein hadden een sigarenwinkel in Amsterdam-Oost, waar haar vader toen Marjolein 19 jaar was tijdens een overval werd doodgeschoten. "Zowel de dood van mijn vader als die van Max zag ik niet aankomen. Maar iedereens ouder overlijdt een keer. Dat doet pijn, maar je weet dat het ooit gaat komen. Van Max wist ik dat niet. Die pijn blijft."

Naast dat de pijn veel naar voren komt in het boek, staat er ook humor en liefde in beschreven. "De beste reacties die ik krijg, zijn dat mensen om de ene bladzijde moeten huilen, en om de volgende moeten lachen. Max en ik konden vreselijk lachen samen. Hij maakte de gekste dingen mee. Het zijn mijn gedachtes aan hem."

Bovenstaande reportage werd in 2020 uitgezonden in Hart van Nederland.