Karolina werd wakker tussen Russische bombardementen en vluchtte: 'Ik weet niet of ik mijn vader ooit nog zie'

Je familie achterlaten en niet zeker weten of je ze ooit nog zult zien. Het is de schrijnende realiteit voor de Haarlemse Karolina Lieita (31). Toen zij in haar thuisland Oekraïne op familiebezoek was, moest zij vanwege de Russische invasie halsoverkop vluchten en alles en iedereen achterlaten. "Niemand geloofde dat dit echt zou kunnen gebeuren", vertelt ze woensdag in gesprek met Hart van Nederland.

Het is een hartverscheurend verhaal dat de Oekraïense momenteel meemaakt. Op bezoek in Charkov bij haar vader, die ze al vier jaar niet gezien had, leek er medio februari in eerste instantie weinig aan de hand. "Mensen wisten wel van de dreigementen van Poetin, maar men ging gewoon nog naar het café of het theater."

Die ogenschijnlijke rust maakte plaats voor absolute doodsangst in de nacht van 23 op 24 februari, toen Rusland binnenviel in Oekraïne. "Mijn moeder had me heel vaak gebeld. Die zei dat er oorlog was", blikt Karolina geëmotioneerd terug.

Wakker worden in bombardementen

En inderdaad, toen Karolina de ramen opendeed kon ze de explosies, bombardementen en schoten horen. Ze aarzelde geen moment en zocht naar allerlei manieren om zo snel mogelijk weg te komen uit Charkov, de stad waar ze opgroeide. "Alle plekjes waar je van hield - de cafés, restaurants, gebouwen...alles is vernietigd. Dit vergeef ik ze nooit."

Het lukte de Oekraïense uiteindelijk om met de trein via Kiev naar Lviv te reizen, vlakbij de Poolse grens. Op het station in Charkov kwam haar vader haar uitzwaaien, die - ondanks herhaaldelijke protesten vanuit Karolina - achterbleef. "Ik weet niet of ik hem ooit nog zie. Gelukkig heb ik afscheid kunnen nemen", zegt ze.

Overweldigd door massale steun

Karolina, die samen met haar vriend Maarten in Haarlem woont, is vanzelfsprekend niet de enige die probeert weg te komen uit het oorlogsgebied. De stations, treinen, wegen en grensovergangen in Oekraïne waren overbevolkt. Maar juist in die mensenmassa bloeide volgens Karolina iets moois op. "Mensen hielpen elkaar, gaven elkaar eten en drinken. Ik heb zoveel steun gekregen van mensen die ik niet ken. Ook van Europeanen. Ik ben daar echt door overweldigd."

Het is ongeveer het enige positieve wat Karolina uit haar barre tocht haalt. Ze is inmiddels al vanaf 25 februari aan het reizen en komt donderdag pas aan in Haarlem. Hoewel ze opgelucht is dat ze veilig is, blijven haar zorgen onverminderd. Zeker gezien de recente bombardementen in Charkov, waar haar familie woont. "Als je dan je vader of broer belt, met het idee in je hoofd dat ze niet meer gaan opnemen...", zegt Karolina terwijl ze tegen de tranen vecht.

Toch gaat de Oekraïense niet bij de pakken neerzitten als ze thuiskomt. Integendeel. Ze gaat helpen, samen met twee vriendinnen die ze tijdens het vluchten ontmoette. Zij blijven, samen met een kat van één van hen, voorlopig bij Karolina in Haarlem logeren. "We gaan eerst uitrusten, maar daarna gaan we helpen."

Vrijwilligerswerk

Dat helpen omvat vooral vrijwilligerswerk en het verzamelen van essentiële zaken voor de mensen in Oekraïne. Kleding, geld, voedsel - alles wat ook maar mogelijk is. Via haarlem4ukraine@gmail.com kunnen mensen contact zoeken met Karolina om mee te helpen. "Voor onze gemeenschap. We geven niet op."