Rouwen moet normaler worden: 'Druk het niet weg maar praat erover'

Mensen moeten meer nadenken over de dood. Dat schrijft de Raad Volksgezondheid en Samenleving in een nieuw advies. De organisatie geeft onder andere advies aan de Tweede Kamer over zaken zoals rouwen. De dood en het rouwen horen bij het leven zegt de Raad en er moet over gepraat worden, zodat het normaler wordt.

Femke de Wit verloor in januari haar man aan kanker en heeft veel hulp gehad van een inloophuis. "Zij begrijpen mij!"

Het normaliseren van de dood en rouw is belangrijk vindt ook rouwbegeleider Lily Tehubijuluw, die werkzaam is in het inloophuis. "Het is een onderwerp wat mensen liever ontwijken en moeilijk vinden om over te praten. Ik hoor wel eens van cliënten die iemand zijn verloren dat ze bij zien dat bekenden wegduiken en hen proberen te ontwijken. Dat doen die mensen waarschijnlijk niet uit slechtigheid, maar uit ongemak. Maar het is wel enorm pijnlijk."

Dat herkent Femke. Sinds ze haar man Frank kende, was hij al ziek. In januari overleed hij aan kanker. "Ik merk dat mensen het eng vinden om er over te beginnen met mij. Ze zijn bang dat ik ga huilen of vol schiet. Terwijl: waarom zou dat zo erg zijn? Ik hoef het er heus niet de hele dag over te hebben, maar ik vind het niet fijn als mensen er niks over zeggen. Dan is het net of het er voor hen niet is en dat maakt dat het er voor mij nog meer is. Maar helaas zijn de mensen die er gewoon naar vragen op één hand te tellen."

Inloophuis kweekt begrip

Meer met elkaar praten is één van de aanbevelingen die de Raad doet. "Eigenlijk betekent het: beter samenleven met de dood. We moeten de dood niet wegdrukken omdat we er bang voor zijn. Het is een zekerheid die we allemaal hebben: we gaan allemaal een keer dood. We willen het gesprek erover voeren: hoe je rouwt en hoe je dat gesprek erover zou kunnen voeren", zegt voorzitter Jet Bussemakers.

Dat gebeurt in het inloophuis Pisa, waar Femke en Lily elkaar van kennen. "Ik ben samen met Frank begonnen bij het inloophuis. We gingen samen naar een groep waar andere stellen in zaten, waarvan er één terminaal was. Toen ik daar kwam dacht ik: jullie begrijpen me Nu ga ik alleen naar een lotgenotengroep, dat vind ik heel fijn." Tehubijuluw besluit: "Er is veel herkenning en erkenning, ze zien dat wat ze voelen of meemaken niet gek is. Neem bijvoorbeeld het rouwhoofd: als je rouwt is je hoofd zo vol met dat proces, dat je sneller dingen vergeet en je moeilijker kunt concentreren. Daar moet meer begrip voor komen."