GGZ-Instelling Tilburg doet isoleercel de deur uit, letterlijk

Tegenwoordig heet 'ie de 'Extra Beveiligde Kamer', oftewel de EBK. Een soort opvolger van de isoleercel, maar dan veel menselijker. Geen opsluiting meer tussen vier witte muren en onder tl-licht, maar een veel persoonlijkere benadering. GGz Breburg in Tilburg heeft de isoleercel de deur uit gedaan. Letterlijk en figuurlijk. Op het terrein van de GGz-instelling staan negen deuren van isoleercellen. In een soort cirkel, het moet nu een kunstwerk voorstellen. Deuren met een boodschap. Ook letterlijk, want er staan teksten van ex-patiënten in gegraveerd. Soms lange teksten, soms enkele woorden of zelfs teksten met een knipoog. Een uitlaatklep voor de ex-patiënten.

Opsluiten in plaats van schouder om op te huilen

Lisette Kortland is zo'n ex-patiënt en dus ervaringsdeskundige. Tegenwoordig werkt ze in de kliniek. Ze vertelt aan Hart van Nederland haar verhaal: "Dat je iemand die in nood verkeert... echt, het was mijn heftigste crisis ooit. Het was mijn moeilijkste periode, het meest angstaanjagend. Dat er toen voor is gekozen mij op te sluiten, in plaats van dat er iemand naast mij is komen zitten..." Een donkere periode voor Lisette. Haar verhaal zal de GGz-instelling in Tilburg mogelijk aan het denken hebben gezet. Tegenwoordig is er dus zoiets als een EBK, op de High- en Intensive Care afdeling. Nieuwe vormen van separeren, maar met meer aandacht voor de patiënt. Meer en meer instellingen stoppen met de isoleercel, of zelfs helemaal met separeren. GGz Nederland zegt dat er een afname in het aantal isoleercellen is. Maar er is nog geen sprake van 'nul'. "Het verder uitbannen van separaties vraagt om een lange adem en investering in kennis en kunde. We werken aan de ambitie om niet te separeren", aldus een woordvoerder. Zo krijgen medewerkers opleidingen om in moeilijke situaties beter toegerust te zijn.

Geen isoleercel meer

Maar wat heeft de GGz-instelling in Tilburg dan doen besluiten om de isoleercellen nu definitief de deur uit te doen? Directeur Sandra Vos legt uit: "Voor de ene client helpt het om samen een spelletje te doen. Voor de andere helpt het om met rust gelaten te worden en achter de deur beschikbaar te blijven. Maar de deur blijft altijd open." Vos kan niet geloven dat ze dit ooit anders gedaan hebben: "Als ik de deuren zie en bedenk hoe we dat jarenlang gedaan hebben, vind ik dat heel erg."