Gemeenten hebben geen beleid op mensenhandel

Nederlandse gemeenten laten het te vaak afweten bij de aanpak van mensenhandel, concludeert de Nationaal Rapporteur Mensenhandel en Seksueel Geweld tegen Kinderen in een donderdag verschenen rapport. Volgens de onderzoekers heeft meer dan een derde (35 procent) van de gemeenten geen idee of mensenhandel voorkomt. Hoe kleiner de gemeente, hoe vaker het aan zicht ontbreekt. Nationaal Rapporteur Corinne Dettmeijer-Vermeulen noemt dit zorgwekkend. Gemeenten zijn verantwoordelijk voor de zorg en opvang van slachtoffers. ''Bovendien kunnen zij slachtoffers van mensenhandel signaleren en met gemeentelijke bevoegdheden daders aanpakken. Toch geeft ruim 95 procent van de gemeenten aan geen specifiek beleid over mensenhandel te hebben'', aldus Dettmeijer-Vermeulen.

Werk samen met artsen

Gemeenten zouden volgens de onderzoekers artsen moeten betrekken bij de aanpak van mensenhandel. Volgens de rapporteur komt de helft van de medische professionals in contact met slachtoffers, terwijl artsen nog nauwelijks worden getraind om met deze situaties om te gaan. Artsen kunnen in een vroeg stadium het verschil maken. ,,In één zaak was een slachtoffer zeventien keer met verwondingen bij diverse artsen geweest, en toch was er niet één arts die de uitbuiting en mishandeling signaleerde.''

Herken de signalen

De organisatie FairWork werkt met Soa Aids Nederland aan nieuwe aanbevelingen voor mensen in de medische wereld om signalen van mensenhandel te herkennen. Daarnaast moet volgens Romaike Zuidema van FairWork ook buiten prostitutie worden gekeken. Zij noemt als voorbeeld een Poolse werknemer, die blijft doorlopen met een wond aan zijn been. Als de man de arts vertelt dat hulp vragen niet mocht, dan kan dat een signaal zijn van mensenhandel. ''Als je dat als zodanig herkent, kun je doorvragen”, aldus Zuidema. De Nationaal Rapporteur stelt ook vast dat buitenlandse slachtoffers van mensenhandel onvoldoende worden beschermd. Zij hebben recht op een ‘bedenktijd’, een periode waarin ze kunnen nadenken over een aangifte en niet het land worden uitgezet. In de praktijk blijkt echter dat de politie, Koninklijke Marechaussee en Inspectie SZW verschillende drempels opwerpen. Daardoor worden slachtoffers soms niet beschermd.