Familie wacht al 20 jaar op nieuws over vermiste Adrie Knops

Precies 20 jaar geleden verdween Spijkenisser Adrie Knops, nadat hij een ritje maakte met de auto van zijn vrouw. Jarenlang zochten zijn kinderen naar hem, zonder resultaat. Maar ook de volgende generatie worstelt met zijn verdwijning. Kleinzoon Jordan Nash is opgegroeid met het verdriet van de familie.

Adrie Knops is 63 jaar als hij op 2 juli 2001 verdwijnt. In de middag klust hij aan zijn net nieuwe caravan als zijn vrouw Mien thuiskomt. Haar auto heeft kuren en Adrie besluit een testritje te maken. "Hij ging de voordeur uit, ik ging achterom om boodschappen te doen. Daarna heb ik hem niet meer gezien of gehoord."

Haar man lijkt van de aardbodem verdwenen. De auto wordt gevonden, maar de politie denkt dat hij vrijwillig is vertrokken en doet amper onderzoek. Zoon Wim en dochter Dineke stellen alles in het werk om hun vader te vinden, maar zonder succes.

Nieuwe generatie

Wim’s zoon - en Adrie’s kleinzoon - Jordan Nash Knops, krijgt als kind te horen dat zijn opa is weggelopen. Zijn moeder vindt de waarheid is gewoon te heftig. "Toen ik een jaar of zeven was heeft ze het in grote lijnen verteld", aldus Jordan Nash. "Daar heb ik wel last van gehad. Dat deed heel veel pijn, omdat er al die jaren tegen me was gelogen."

Tweeëneenhalf jaar later wordt de familie opnieuw getroffen door een ramp. Zoon Wim overlijdt onder verdachte omstandigheden op zijn hotelkamer in Curaçao. Opnieuw een groot verlies. Zijn dood lijkt los te staan van de vermissing van Adrie.

Eén voet in het verleden

De familie hoopt bij iedere bericht over een gevonden lichaam in de media dat er een aanknopingspunt is. En dat Adrie wordt gevonden. "Een paar weken geleden hebben ze botten gevonden aan de Oude Maas. Was dat maar iets, dan wisten we tenminste wat. Maar het was niet zijn dna", aldus Mien.

"Je staat toch altijd met één voet in het verleden", vindt ook haar kleinzoon. "Het zou toch fijn zijn als dat niet meer zou hoeven. Ook al denk ik er misschien niet iedere dag aan, het heeft wel een impact op me. Ik draag het mijn hele leven met me mee. Als ik het een plekje kan geven... Het leed zal altijd blijven, maar dan wordt het makkelijker om te dragen."