Björn schrijft emotionele brief over zijn werk als man in kinderopvang

Björn Geuke is pedagogisch medewerker op een peuterspeelzaal en buitenschoolse opvang in Venlo. Het nieuws over de 27-jarige man uit De Bilt die ontucht zou hebben gepleegd op een BSO, heeft ook gevolgen voor hem. Het imago van mannelijke medewerkers gaat weer naar een dieptepunt vindt hij. Daarom schreef hij op zijn Facebookpagina een emotionele open brief, gericht aan verdachte Bart C.

''Door jou gaan mensen het vreemd vinden als ik een carrière nastreef in de kinderopvang en voor onbekende kinderen ga zorgen. Door jou durven ouders en verzorgers nóg méér geen kinderen meer toe te vertrouwen aan een andere man. Door jou ben ik bijna meteen verdacht'', zo schrijft hij. Björn werkt al bijna negen jaar als pedagogisch medewerker. Maar niet meer op een kinderdagverblijf, juist ook door dit soort gebeurtenissen. ''Ik verschoon door allerlei negatieve gebeurtenissen in de kinderopvang al bijna nooit meer kinderen uit mezelf om misverstanden te voorkomen. Want stel je voor dat jouw kind zegt: 'Meneer Björn heeft aan mijn billen gezeten' en ik moet uit gaan leggen dat ik hem of haar moest verschonen. Wie wordt er dan geloofd? Jouw kind of ik? Ja, ook dit heb ik meegemaakt.''

Hij begrijpt die reacties van ouders en verzorgers overigens heel goed. Hij geeft toe dat hij toekomstige eigen kinderen misschien ook niet zo snel aan een man toevertrouwen. Maar daarnaast hoopt hij dat mannelijke medewerkers wel gewoon hun werk kunnen blijven uitvoeren, ondanks scheve gezichten of vragen als 'Is er ook nog iemand anders aanwezig of ben je alleen?' ''Ik wil die mannelijke medewerker blijven die bij binnenkomst het gevoel krijgt dat hij beroemd is door de enthousiaste reacties van kinderen, ouders, verzorgers en collega’s. En met een prettig gevoel en plezier zijn werk kan blijven verrichten.''

Zie hieronder zijn hele brief:

Beste Mensen, Daar gaan we weer! Mannelijke medewerker kinderopvang pleegt ontucht met 2 kinderen… Een van de zo vele meteen negatieve pakkende titels over een mannelijke kracht als pedagogisch medewerker. Waaruit je meteen op kunt maken dat het niet hoort wat er is gebeurd(wat logisch is, want het is ziekelijk), maar ook waar je meteen uit op kunt maken dat een mannelijke pedagogisch medewerker een gevaar vormt voor de samenleving. Het is zelfs zo erg als ik bij Google in de zoekmachine “kinderopvang” in typ, als suggesties meteen de plaatsen te zien krijg waar iets ernstigs is gebeurd. Klik ik dan op enter dan blijf ik ermee geconfronteerd worden, terwijl ik eigenlijk gewoon naar mijn persoonlijke pagina wil gaan om mijn gewerkte uren in te voeren. Ja ja ik ben namelijk ook een mannelijke pedagogisch medewerker op voornamelijk de PSZ en BSO en werk al bijna 9 jaar met kinderen…Nu schiet er bij meteen een aantal mensen de schrik, verbazing, angst oftewel meteen een vooroordeel door hun hoofd waar ik mij behoorlijk aan erger en wat bij mij veel emoties los maakt. Terwijl, hoe gek het misschien ook klinkt, ik deze reacties heel goed begrijp! Zelfs ik zal niet meer snel mijn eigen toekomstige kinderen aan een andere man toevertrouwen! Maar van de andere kant om mannelijke leerkrachten staat heel Nederland te springen die ook met de leeftijdscategorie van 4 t/m 12 te maken krijgen. En eigenlijk was dat wat ik wilde worden. Ik heb namelijk ook de opleiding tot onderwijsassistent gevolgd en afgerond en daarna de PABO gevolgd t/m leerjaar 3. Het was nooit mijn instinct om pedagogisch medewerker te worden, maar ik ben er door mijn levensweg zo ingerold… Maar toch na het angstaanjagende nieuwsbericht over de Bilt en onderstaande link, stroomde bij mij de emmer over en dacht ik:  “Nu moet ik actie gaan ondernemen en mijn agressie kwijt aan de hele wereld over deze man, maar ook het beeld van mensen over een mannelijke pedagogisch medewerker!” Dus daar ga ik dan… Beste of eigenlijke ontiegelijk slechte 27 jarige man uit Utrecht van een BSO in Bilt van de organisatie Partou. Wat doe jij jezelf aan? Of erger nog, wat doe jij die kinderen in godsnaam aan? De ouders? De verzorgers? Je collega’s? De hele kinderopvang? Maar vooral de mannelijke pedagogisch medewerker zoals mij? Wat jij hebt uitgevoerd kan er bij mij echt niet in! Het maakt me misselijk, agressief, verdrietig en beangstigend en het liefste zal ik jou wat aan willen doen.  Om zo heel Nederland te laten zien dat het mij ECHT wat doet en ik zo ECHT niet ben! Want door jou ga ik waarschijnlijk nog meer (onbedoelde) scheve, ontwijkende gezichte krijgen als ouders of verzorgers hun kinderen af komen zetten op de BSO , PSZ of kinderdagverblijf. Door jou ga ik waarschijnlijk nog meer (onbewuste) rare of neerbuigende reacties ontvangen zoals: 1. Een man op de kinderopvang? Apart! Dat zie je niet vaak zeg! 2. Van wie ben jij de vader? Wie kom jij ophalen? 3. Een man? Ow maar dan zul je wel van de andere kant zijn of niet? 4. Ik heb liever niet dat jij mijn kind verschoont, niets tegen jou of zo hoor, maar gewoon… 5. Is er ook nog iemand anders aanwezig of ben je alleen? 6. Is ze de laatste die opgehaald word? Hoelang is ze dan al alleen met jou geweest als ik vragen mag? En zo kan ik nog wel even door gaan… Door jou gaan mensen het vreemd vinden als ik een carrière nastreef in de kinderopvang en voor vreemde/onbekende kinderen ga zorgen. Door jou durven ouders en verzorgers nóg méér geen kinderen meer toe te vertrouwen aan een andere man. Door jou ben ik bijna meteen verdacht! En dat doet mij pijn en maakt heel veel emoties bij me los. Ik heb al genoeg mee moeten maken en moeten doorstaan in mijn loopbaan en ik ga bijna bang worden dat het alleen maar meer gaat worden. Ik werk al niet meer op een kinderdagverblijf vanwege negatieve ervaringen en voorvallen. Tevens is het niet mijn ding, ligt mijn interesse er niet in en heb ik er geen ervaring in, maar vraag je eens af waar dit door komt? Ik verschoon door allerlei negatieve gebeurtenissen in de kinderopvang al bijna nooit meer kinderen uit mezelf om misverstanden te voorkomen. Want stel je voor dat jou kind zegt: “Meneer Björn heeft aan mijn billen gezeten en ik moet uit gaan leggen dat ik hem of haar moest verschonen” Wie word er dan gelooft? Jouw kind of ik? Ja ook dit heb ik meegemaakt.  Als kinderen me wille knuffelen of kusjes willen geven, moet ik dit dan maar niet toe laten om misverstanden te voorkomen? Als kinderen hun kleren uit willen trekken op een Zomerse dag tijdens watergevecht, moet ik dan zeggen dat,dat niet kan of moet ik dan maar niet mee doen of de activiteit skippen? Moet ik kinderen maar alleen naar de wc laten lopen en het zich maar uit laten zoeken als ze zichzelf niet kunnen afvegen of een ongelukje hebben gehad? Dit zijn allemaal vragen die tegenwoordig door mijn hoofd spoken en gebeurtenissen waardoor ik vaker met een onprettig gevoel mijn werk moet verrichten. Maar moet ik dan maar afstand gaan nemen van mijn baan of het zo ver laten komen dat er geen mannelijke krachten meer op de kinderopvang mogen werken? Nee! Echt niet! Ik ga vol enthousiasme heel Nederland laten zien dat er ook mannelijke pedagogisch medewerkers bestaan die wel normaal hun werk kunnen verrichtten. En waar over de kids alleen maar positief vertellen als ze worden gebracht, gehaald of thuis zijn.  Ik word die mannelijke pm’er waar ouders met een gerust gevoel hun kind achter kunnen laten en aan hun kinderen kunnen zien dat ze zich prettig voelen in mijn omgeving. Die de kinderen helpt te ontwikkelen en laat genieten van de wereld en wie ze zijn. Ik wil die mannelijke pm’er blijven die bij binnenkomst het gevoel krijgt dat die beroemd is door de enthousiaste reacties van kinderen, ouders, verzorgers en collega’s. En met een prettig gevoel en plezier zijn werk kan blijven verrichten.  Dus ik wil jullie alle vragen mij hierbij te helpen en het gevoel te geven dat er ook nog positief geloof is in de mannelijke pedagogisch medewerker.