Wat krakende beelden, altijd zwartwit en die unieke stem van Philip Bloemendal, 100 jaar geleden begonnen de Polygoonjournaals in de bioscopen om bezoekers op de hoogte te brengen van het wereldnieuws. Bloemendal voorzag de beelden van zijn scherpe en vaak humoristische commentaar. Een koningin die een weg opent, belangrijke voetbalwedstrijden, de huishoudbeurs, maar ook bij nationale rampen was Bloemendaal te horen.Veel Nederlanders van boven de 35 jaar koesteren nostalgische gevoelens als ze beelden zien van het Polygoonjournaal. Zijn zoon Robert Bloemendaal heeft nu een boek geschreven over het bijzondere leven van zijn vader. 'De stem van mijn vader' is vanaf zaterdag overal te koop.Dezelfde stem als zijn vaderHet is net alsof je in een tijdmachine bent gestapt als je Robert Bloemendal hoort praten, zó veel lijkt zijn stem op die van zijn vader. Robert hoort dat vaker, vertelt hij aan Hart van Nederland. "Ik heb de stem van mijn vader wel een beetje geërfd. We hebben hetzelfde timbre. Dat is natuurlijk erg bijzonder." Met trots vertelt Robert over de toonaangevende rol die de stem van zijn vader jarenlang heeft gespeeld bij het grote Nederlandse publiek."Hij is in 1946 begonnen bij het Polygoonjournaal. Eigenlijk kwam het ook een beetje door mijn moeder. Zij had, natuurlijk vlak na de oorlog, een advertentie gezien van Radio Herrijzend Nederland waarin ze zochten naar redacteuren en commentatoren. Uit de vele inzendingen is mijn vader gekozen." En snel daarna kwam Philip Bloemendal van de radio terecht bij het Polygoonjournaal.Acteursstem"Mijn vader praatte thuis met een andere stem. De stem die je hoort bij het Polygoon is zijn acteursstem", vertelt Robert Bloemendal. Zijn vader hoorde in het begin van zijn carrière in de bioscoop tijdens het journaal ergens een stemmetje achter het podium vandaag komen. "Dat kan hij nauwelijks verstaan, dus, zo redeneerde hij, konden andere mensen dat ook niet." Daarom besloot hij zijn stem bij het inspreken wat meer op te zetten. "Het bijzondere is dat hij tot aan het einde van zijn loopbaan bij het Polygoonjournaal altijd precies dezelfde stem heeft gebruikt. Mijn vader werd ouder, maar zijn stem bleef altijd hetzelfde."In de jaren tachtig heeft Robert Bloemendal vele gesprekken met zijn vader opgenomen op cassettebandjes. Vooral omdat hij de verhalen over de oorlog die zijn vader als Joodse man had overleefd niet wilde vergeten. Die bandjes hebben jarenlang in de kast gelegen, totdat Robert ze met zijn goede vriend en auteur Rob de Lange ze herontdekte. Samen besloten ze een boek te schrijven.Erkenning"Ik heb altijd een haat-liefdeverhouding gehad met mijn vader. Dat gebeurt soms met zoons. Maar na het schrijven van het boek en het luisteren naar de audiotapes is mijn conclusie dat ik juist een lieve vader had. Ik wilde altijd erkenning, die kan hij mij niet meer geven. Maar ik voel dat ik die erkenning wél aan hem kan geven. En dat hoop ik gedaan te hebben met het schrijven van dit boek."