In april stuurt de 19-jarige Nomie Jongejan een wanhopige brief naar GroenLinks-Kamerlid Lisa Westerveld. In de brief uit ze felle kritiek op de psychische zorg die ze krijgt en de manier waarop er met haar wordt omgesprongen. Twee dagen na het versturen van de brief stapt Nomie uit het leven. Nu, een half jaar later, gaat haar vader Rutger het gesprek aan in Den Haag."Nomie was een heel lief meisje", beschrijft haar vader zijn dochter. "Bescheiden en sociaal. Maar ook enorm perfectionistisch en dat zat haar in de weg." Al voor haar achttiende krijgt Nomie psychische hulp. Goede hulp. Ze boekt fragiele vooruitgang. Maar als Nomie 18 jaar wordt, komt er abrupt een einde aan de vooruitgang.Als 18-jarige valt Nomie namelijk niet langer onder jeugdhulp, maar onder volwassen GGZ. "Dan verandert alles, maar het allerergste: je komt ook weer op de wachtlijst", stelt vader Rutger. Volgens hem is continuïteit van zorg het belangrijkste. "En dat is er niet. Je bouwt iets op, iemand stort volledig in en je kunt weer opnieuw beginnen. Dat is op die leeftijd catastrofaal."Hartverscheurende noodkreet van NomiePrecies dat beeld schetst Nomie zelf ook in haar hartverscheurende noodkreet aan Kamerlid Westerveld. "Het is loodzwaar om steeds opnieuw hoop op verbetering te vinden. Je opnieuw open te stellen bij nieuwe en onbekende mensen en elke keer opnieuw je verhaal te moeten doen", aldus Nomie in haar brief.Pas nadat Nomie is overleden, krijgt Rutger de noodkreet van zijn dochter te lezen. "Daar stonden ook dingen in waarvan ik denk: meisje, had het besproken. Was het gesprek aangegaan en had het vertrouwen gehad dat ik je hier doorheen had willen helpen. Dat ik je aan de hand had kunnen nemen en dat ik..." Rutger slikt en haalt diep adem, om met trillende stem te vervolgen: "Dat ik een beetje had kunnen kijken wat er nodig was om toch de hulp te kunnen krijgen die je nodig had. Arm kind..."'Je voelt je schuldig'De brief raakt ook Lisa Westerveld. Nog voor ze kan reageren op Nomies boodschap, krijgt het GroenLinks-Kamerlid een mail van vader Rutger dat zijn dochter er niet meer is. "Ik staarde naar mijn scherm en dacht: dit is het gevolg van dat mensen niet op tijd hulp krijgen. Je voelt je betrokken, je voelt je schuldig."Westerveld legt uit dat de brief lang in haar hoofd heeft rondgespookt. "Ze stuurde mij haar laatste noodkreet, omdat ze hoopt dat ik haar en anderen kan helpen en dan hoeft het niet meer, omdat ze er niet meer is. Door zo'n mail wordt dit enorm tastbaar."Het Kamerlid zegt wekelijks dit soort noodkreten te ontvangen van jongeren en ouders die wanhopig hebben geprobeerd de juiste hulp te krijgen, maar tegen allerhande barricades aanlopen. "Het wordt niet minder, het blijft maar komen."Harde overgangHet grote probleem is volgens Westerveld de harde overgang van 18- naar 18+. "Als je jonger bent dan 18, dan is de gemeente verantwoordelijk. Maar op de dag dat je 18 wordt, zijn de zorgverzekeraars verantwoordelijk. Dat betekent dat je in een nieuw stelsel komt, andere hulpverleners krijgt en met andere wet- en regelgeving te maken krijgt. Dit is een megaprobleem waar alle jongeren die 18 worden en hulp krijgen tegenaan lopen."Om de problematiek extra op de kaart te zetten, schuift vader Rutger donderdag strijdvaardig aan bij een commissie van Tweede Kamerleden, onder wie ook Westerveld. "Ik zie het als mijn plicht. Nomie heeft zo haar best gedaan om zo'n krachtige mail te sturen. Er is heel lang niet naar haar geluisterd. Nu gaan we ervoor zorgen dat er wél naar haar wordt geluisterd."