Joyce Sylvester voelde kippenvel over haar hele lichaam toen ze vanochtend het nieuws over de treinramp bij Voorschoten hoorde. In 1992 zat ze zelf in een intercity die door een te hoge snelheid tijdens werkzaamheden bij het station in Hoofddorp uit de rails vloog. Vijf passagiers overleefden het niet, maar Joyce kan het navertellen. Zij werd op het nippertje gered. Lees hier een overzicht over wat we nu weten over het ongeluk in Voorschoten.Net als dinsdag in Voorschoten was ook bij het ongeluk in Hoofddorp bouwmaterieel betrokken. "30 jaar geleden vielen er vijf doden, allemaal zaten ze in mijn wagon. Ik heb het overleefd dankzij Rick Melchior, mijn redder. Hij heeft mij met gevaar voor eigen leven eruit gesleept", vertelt Joyce aan Hart van Nederland. De herinneringen aan toen zorgen voor een traumareactie bij Joyce. "Ik kwam meteen in een noodtoestand terecht."Goede begeleiding hard nodig Joyce heeft na haar ongeluk een succesvolle carrière weten op te bouwen en werd onder meer waarnemend burgemeester in Anna Paulowna en Naarden. Ze weet daarom ook wat het als overheid of hulpdiensten betekent om er te moeten zijn voor mensen die slachtoffer zijn. Zij hoopt vooral dat zij goede begeleiding krijgen. "Dat was bij mij niet bepaald fijn. Ik kreeg toen een hele technische reactie van de NS. Twee weken na het ongeluk kwam de vraag waarom ik mijn abonnement niet wilde verlengen?" Ze vond het een klap in haar gezicht.Ook haar redder kreeg een onaangename brief met de strekking: waarom hij in de wagon is gestapt die mogelijk nog onder stroom stond? Toch zou Rick het zo weer doen, vertelt hij aan Hart van Nederland. "Ik reed in de auto en ben meteen aan de kant gaan staan toen ik de trein zag liggen. Ik heb vijf mensen uit de wagon gehaald, maar voor hen was het al te laat. Joyce hoorde ik geluid maken. Ze heeft het overleefd terwijl zij er het ergste aan toe was", herinnert Rick Melchior zich over de zwarte dag in 1992.Mentaal litteken In 2012 op 21 juni kreeg Melchior voor zijn heldendaad een onderscheiding van Stichting Carnegie Heldenfonds. "Dat Joyce nog leeft is zo fijn. Het is een heel bijzondere vrouw en we spreken elkaar ieder jaar op 30 november de dag van de ramp. We gaan dan ook uit eten. Het treinongeluk is zo'n groot onderdeel van mijn leven dat het nieuws van vandaag veel impact heeft."Joyce leeft sinds die bewuste dag meer in het moment. Het is haar wens dit mee te geven aan iedereen die dit leest. "Mijn boodschap is dat elke dag telt en haal alles uit je leven."