Esther Beukema kon na een eetstoornis en "ontelbare suïcidepogingen" niet meer beter worden en koos daarom voor euthanasie. Ze overlijdt op 33-jarige leeftijd, in de armen van haar moeder. "Voor Esther is dit de beste outcome", vertelt haar moeder Ellen Beukema tegen Hart van Nederland."Niet iedereen kan beter worden", zegt ze. Esther had al meer dan zestien jaar psychische problemen. Soms was ze zo wanhopig dat ze een suïcidepoging deed. Uiteindelijk voelde ze dat haar situatie uitzichtloos werd. Daarom besloot ze euthanasie aan te vragen.'Ze voelde erkenning'Ellen vond, hoe verdrietig ook, rust bij de keuze dat haar dochter zou komen te overlijden. "Als ze suïcide had gepleegd, dan hadden we een probleem gehad met de kinderen." Nu kijkt ze juist heel vredig terug op Esthers laatste weken. "Dat waren de mooiste van haar ziek zijn. Ze kwam weer thuis wonen, kreeg rust en er was een veel beter gesprek mogelijk. Ze voelde erkenning."Het gezin genoot in die tijd van alle kleine momentjes. Samen herinneringen maken, daar draaiden de laatste weken om. "Natuurlijk had ze wel paniekmomenten. Maar ze kwam elke ochtend nog even bij ons in bed liggen. We hebben samen een tattoo laten zetten, spelletjes gedaan, en filmpjes gekeken. Gewoon veel samen gedaan. Daar teren we nog steeds op."Stoppen is ook zorgenMenno Oosterhoff is Esthers psychiater en wil met zijn nieuwe boek 'Laat me gaan' een gesprek over euthanasie bij psychische aandoeningen op gang brengen. "Euthanasie bij psychische aandoening is ingewikkeld, want ze hebben lichamelijk nog jaren te leven", vertelt hij. "Maar euthanasie niet verlenen is geen kleinigheid, want dan kun je mensen jarenlang ondragelijk laten lijden." Hij gaat woensdag met zijn boek naar de minister, in de hoop dat ook de politiek meer aandacht voor deze groep patiënten krijgt. "Sommigen denken dat je iedereen beter kunt maken, maar dat is onzin. Er zijn tweehonderd suïcides per jaar, daar zitten ook mensen tussen die lang lijden."AfscheidIn de weken voor haar dood bereidde Esther zelf haar uitvaart en rouwkaart voor. Ze voerde gesprekken met dierbaren en knuffelde ze net voor haar dood. Achteraf vindt Ellen het heel fijn dat haar dochter menselijk is gestorven en dat alles is gezegd, wat gezegd moest worden. "Een arts is niet slecht als hij geen opties meer heeft, dat is soms alleen maar goed. De zorg houdt niet op, maar wordt anders."