De 14-jarige Pepijn Remmers overleed in januari eenzaam in een tentje in een bos in Amsterdam door een combinatie van koolmonoxidevergiftiging en drugsgebruik. Vrijdag wordt het PepijnPad geopend: een weg, gemaakt door de hele buurt, om de jongen te herdenken."Voor ons is dit het pad waar onze zoon waarschijnlijk heeft gelopen, maar zeker zullen we het nooit weten", vertelt zijn vader Gaston Remmers. Hij spreekt vol liefde over zijn zoon, die een levenslustige en nieuwsgierige jongen was. Tot corona. Want Pepijn miste de spanning uit het leven. "We zagen dat hij met zijn ziel onder zijn arm liep, maar de vinger op de zere plek leggen was moeilijk. Hij miste school en zijn vriendjes en de plekken waar hij kwam om zichzelf te vormen. Hij kwam steeds meer in een eigen bubbel. Hij moest iets verzinnen wat niet op school was, want daar kon hij niet meer heen. Toen vond hij drugs. Dat was een magische wereld. Hij vond het fantastisch spannend, hij was niet meer bereikbaar voor ons." Fatale roesDie fatale avond trok Pepijn naar het bos met een tentje onder zijn arm en in zijn zak een mondkapje en een pil 3-MMC. "Alles wijst erop dat hij een tripje wilde maken, nogmaals dat gelukzalige gevoel ervaren en daar eens goed voor gaan liggen", schrijven zijn ouders net na zijn dood in een brief. Hij had een dikke winterjas aan en een barbecuetje meegenomen, om zichzelf warm te houden. Hij was zich bewust van het gevaar, want hij had ook een koolmonoxide-detector meegenomen. Die heeft niet gewerkt, of Pepijn was al te ver weg. "Hij is in een roes gegleden, de koolstofmonoxide heeft vervolgens stil en ongemerkt zijn werk gedaan. Hij lag gestrekt, zijn armen rustig langs hem heem, alsof hij sliep. Koptelefoon op. Een pak frisdrank onder zijn arm en een zak snoepjes."PepijnPadTwee weken na de dood van hun zoon, komen hun ouders in gesprek met de buurt op het pad. Er ligt al jaren een plan om het gebied tussen de wijken op te knappen, maar dat gebeurde maar niet. "Dat was precies het stukje van Pepijn. Dus het idee van het pad werd door iedereen omarmd. Iedereen in de buurt had een eigen beleving bij de avond dat hij gestorven is." Elke zaterdag werkte de buurt in het bos. Er werd opgeruimd en het pad werd gelegd. "We maken iets dat past bij zijn avontuurlijke geest: kronkelig, tussen de bomen door. Zo draagt de dood van Pepijn bij aan het geven van leven aan de wijk. Hij kan het zelf niet meer meemaken, maar heeft ons letterlijk de weg gewezen naar elkaar."