Slachtofferverklaring moeder Nadine Beemsterboer: 'Haar dood een plek geven kan ik niet'

Gerald O., die in 2007 twaalf jaar gevangenisstraf en tbs kreeg voor het om het leven brengen van zijn ex Nadine Beemsterboer (20), hoort vandaag in de rechtbank in Amsterdam of hij op vrije voeten wordt gesteld. Nadine's moeder Wanda wilde tijdens de zitting een slachtofferverklaring voorlezen, maar dat verzoek is door de rechtbank afgewezen. Ze heeft ervoor gekozen haar aangrijpende verklaring dan maar met de buitenwereld te delen. Lees hier alles over Nadine Beemsterboer "En weer is er bijna een jaar voorbij. Komende 2 december is het 12 jaar geleden dat onze jongste dochter Nadine werd vermoord. Wat er dan door je heen gaat is bijna niet in woorden te vatten. Door middel van mijn boek ‘Mam, ik bel je zo terug’ heb ik dat toch geprobeerd. Er valt zoveel over te schrijven, te zeggen, maar vooral te voelen. Wat ik voel na bijna 12 jaar is het enorme gemis, het schrijnende gevoel van missen van Nadine. Mijn kind, mijn sprankelende meisje dat niet ouder mocht worden dan 20 jaar. Een ander, haar ex vriend, besloot dat zij niet langer mocht leven. Zij mocht niet verder gaan zonder hem, vond hij. Waar, mijn God, waar haalde hij dat recht vandaan. Hoe ontstaat dat in het hoofd van zo’n man. Ik begrijp dat niet. Ik zal dat nooit begrijpen. Wij, Jacques en ik, met onze twee meiden, een gezin met twee opgroeide dochters, voor altijd gehavend, voor altijd beschadigd… Wij leven door, zeker, wij zijn ook weer in staat om te genieten van het leven en niet alleen maar te overleven. Gelukkig hebben wij nog een dochter, Jacqueline, en twee prachtige kleindochters, waar wij zielsveel van houden. Het leven is het waard om te beleven. Toch is er altijd die lege stoel, die lege plek die nooit meer bezet zal worden. Niet om haar verjaardag te vieren, niet met Kerst, niet met al die mooie familiemomenten. Die leegte heeft een stuk bezit genomen van mijn hart. Mijn moederhart, die altijd diep van binnen zal blijven huilen om t gemis van mijn kind. Een moeder hoort haar kind niet te overleven. Haar dood verwerken, kan ik niet. Haar dood een plek geven kan ik ook niet. Ik heb niet eens gezocht naar die plek. Die bestaat niet in mijn wereld. In mijn wereld na Nadine haar gewelddadige dood. Ik heb haar dood wel verweven in mijn leven. Haar geest, haar spirit is aanwezig. Soms voel ik die aanwezigheid, letterlijk. Wij hebben de Nadine Foundation tegen zinloos geweld opgericht. Haar dromen postuum uit laten komen. Een kleine bijdrage leveren aan een iets betere wereld voor mens en dier. Een kleine druppel op een grote gloeiende plaat. Positief blijven en hopen dat de plaat een beetje afkoelt. Wie is die man die dit allemaal op zijn geweten heeft. Ik heb mij daar zo min mogelijk mee bezig gehouden. Geprobeerd vooruit te kijken. Toch, ook nu weer, worden we met onze neus op de feiten gedrukt. We zitten weer in Amsterdam. Twee jaar geleden kon ik er niet bij zijn. Ik werd één dag voor de verleningszitting heel erg ziek. Hele hoge koorts en vreselijke pijn in mijn buik. Een halve dag in het ziekenhuis gelegen. Verschillende onderzoeken, maar er werd niets gevonden. Een dag erna was ik weer beter. Blijkbaar had ik mij toch drukker gemaakt over deze zitting dan ik had verwacht. Voor altijd getekend door één zinloze daad! En nu is het weer zover. Wat gaat er gebeuren. Ik probeer te vertrouwen op de rechtsstaat. Ik voel, ja wat voel ik nu eigenlijk. Veel en tegelijkertijd is het stil in mij. Eén ding is duidelijk. Lieve Nadine, ik mis je zo!"