Eerst meemaken hoe je beide ouders worden vermoord, en anderhalf jaar later je man verliezen aan kanker. Het verwerken van die dubbele schok heeft Linda Hoekstra uit het Friese Dronryp 20 jaar gekost.Het is begin mei 2001 als Linda Hoekstra de mededeling krijgt die haar leven voorgoed zal veranderen: haar ouders, Jan (54) en Ivonne (52) Hoekstra, zijn tijdens hun vakantie in Portugal gewelddadig om het leven gebracht. Het duurt ruim een jaar voordat de moordenaars van haar ouders, een Frans stel in geldnood, wordt veroordeeld. En weer een jaar later overlijdt haar man Sipke op 44-jarige leeftijd aan een ongeneeslijke ziekte. Daarna begint een periode van rouw die zijn weerga niet kent en waar voor Linda maar geen einde aan lijkt te komen. 'Veel tijd verspild aan het ontlopen van verdriet' Nadat de daders in mei 2002 worden veroordeeld, kon het rouwen over de dood van haar ouders voor Linda eigenlijk pas beginnen. Maar door het overlijden van haar man Sipke een jaar later in 2003, komt ze ook dan niet aan rouwen toe. Linda vermande zich en ging door, ze kampte onder andere met PTSS en het kostte haar veel tijd om het verdriet aan te gaan en hulp te zoeken: "Ik ben mezelf op een gegeven moment enorm tegengekomen. Je kunt verdriet niet ontlopen, je kan denken 'ik moet door', maar uiteindelijk moet je het onder ogen zien." Ze vervolgt: "Dat is heel moeilijk als je niet weet hoe het moet. Maar gelukkig heb ik uiteindelijk wel de weg gevonden. Ik heb wel 10 jaar verspeeld. Zo heb ik geen herinnering meer aan de jeugd van mijn kinderen bijvoorbeeld." 'Je hoef het niet alleen te doen' Nu, twintig jaar na die eerste fatale gebeurtenis in Portugal, is Linda klaar om haar verhaal vertellen. Ze sprak niet vaak over het drama dat haar en haar familie op 8 mei 2001 overkwam. Met name uit schaamte en om anderen niet ongemakkelijk te laten voelen. Tot nu, Linda heeft haar verdriet en ervaringen van zich af geschreven en pleit voor meer aandacht voor- en openheid over rouw en alles wat daarbij komt kijken. Vanuit haar eigen ervaringen wil ze andere mensen aansporen hulp te zoeken bij rouw en erover te praten: "De weg van rouw moet je zelf vinden, maar je hoeft het niet alleen te doen. Het is fijn om mensen om je heen te hebben die een stukje met je meelopen."