Het is voor uit huis geplaatste kinderen heel belangrijk om hun ouders regelmatig zien. Maar voor zowel de ouder als het kind is dat vaak een spannend moment. Stichting Wortel heeft daar nu een oplossing voor bedacht: Worteltuinen. "Je maakt een spannend moment letterlijk wat luchtiger."Jetty van Munster begon zo'n vier jaar geleden met haar Worteltuin. "Het is een tuin waar ouders en hun uithuisgeplaatste kinderen elkaar kunnen ontmoeten", legt ze uit aan Hart van Nederland. Een broodnodig alternatief voor de inspiratieloze kantoorgebouwen of fastfoodrestaurants waar dit soort ontmoetingen normaal gesproken plaatsvinden, vertelt ze.Neutraal terreinJetty woont zelf al jaren middenin de natuur. "Het leek mij altijd fantastisch om zulke ontmoetingen buiten te doen. Maar ja, je kunt niet naar het bos. Dat is veel te groot en onveilig." In haar werk in de jeugdzorg was ze vaak betrokken bij ouder-kindontmoetingen. "Dat gebeurde altijd op plekken waar je helemaal niet ontspannen bij elkaar kunt komen. Op een kantoor bijvoorbeeld. Die omstandigheden waren gewoon belabberd."Volgens Jetty is niet alleen de buitenlucht, maar ook de neutraliteit van de plek heel belangrijk. "Je bent niet op het terrein van de partij waar je gedoe mee hebt", zegt ze. "Je wordt niet vrijwillig je ouderlijke macht ontzegt, dat is een enorme wond. En op zo'n kantoor ben je toch in een gebouw dat een afgeleide is van de instantie die die beslissing voor jou heeft genomen. In een Worteltuin heb je dat niet, dat staat overal los van."SchaamteBirgit is ambulant begeleider en werkt veel met ouders wiens kinderen uit huis zijn geplaatst. Ze heeft met eigen ogen gezien wat een verschil de ontmoetingsplek kan maken. "Op andere plekken hebben ouders vaak het idee dat ze tentoongesteld worden. Dat iedereen kan zien waarvoor ze daar zijn en dat ze laten zien hoe ze gefaald hebben. In de tuin ben je alleen met je kind", zegt ze tegen Hart van Nederland.De kinderen zelf zijn ook blij met de tuinen. "Je hebt veel meer ruimte", zegt Janine. Ze is gezinshuisouder en heeft drie uithuisgeplaatste kinderen in huis. "Je hoeft niet tegenover elkaar te zitten maar je kunt rondlopen als je wil. En ook dan kun je kiezen om dichtbij elkaar te lopen, naast elkaar te lopen of juist achter elkaar." Als pleegouder is ze zelf niet bij het gesprek, maar ze merkt bij de kinderen wel een duidelijk verschil. "Ze zijn veel minder gespannen voor en na het gesprek. Je maakt het letterlijk wat luchtiger."