Een derde van de mensen met een zeldzame vorm van kanker krijgt eerst één of meerdere verkeerde diagnoses te horen. Irene Bex kan erover meepraten: bij haar werd pas na bijna twee jaar vastgesteld dat ze neuskanker had. "Het advies was om rustig aan te doen.""Ik wilde uitzoeken waarom ik steeds duizelig werd. Ik kon de trap niet meer op of mijn handtas van de grond pakken", vertelt de 64-jarige Irene aan Hart van Nederland. De huisarts vertelt haar eerst dat de klachten door stress komen. "Het advies was om rustig aan te doen, maar het werd erger. Ik kon niet meer liggen door de duizeligheid."'Met beter verhaal komen'Na een paar bezoeken aan de huisarts dringt Irene aan op een scan in het ziekenhuis, maar ook dat gaat niet gemakkelijk. "De huisarts zei dat ik met een beter verhaal moest komen." Uiteindelijk wordt ze toch doorverwezen naar een kno-arts. "Toen werd er gesproken over de ziekte van Ménière."Irene ondergaat allerlei onderzoeken in het ziekenhuis, maar zonder resultaat. "Ik heb daarna ook allerlei hartonderzoeken gehad en kreeg allerlei spul ingespoten", blikt ze terug. Maar anderhalf jaar later is nog steeds niet duidelijk wat de Roermondse precies mankeert.Nieuwe huisartsIrene besluit een andere huisarts te nemen. "Die stuurde mij meteen door." Een nieuwe kno-arts ziet vervolgens direct dat er iets niet klopt in haar neus. Na een paar onderzoeken krijgt ze na twee dagen al het resultaat binnen. "Ik bleek een tumor in mijn neusholte te hebben." Het gezwel is dan al in een behoorlijk vergevorderd stadium: de tumor is 2,5 centimeter groot en zit er al een paar jaar. Irene kan gelukkig behandeld worden met bestralingen, maar krijgt erna veel klappen te verwerken. "Ik ben tot onder mijn nek bestraald." Hierdoor kan ze het eerste half jaar niet meer praten en heeft ze geen speeksel meer. "Ik moet elke dag vijf tot zes liter water drinken om te kunnen slikken." Bovendien is ze nu aan één oor doof.'Neem klachten serieus'Ze had de artsen graag op hun nummer willen zetten, maar heeft daar door haar zware herstel geen energie meer voor. "Het was zo frustrerend: dat je zo lang aan het zoeken bent en moet vragen om een scan. Mensen voelen gewoon dat er iets is met hun lichaam. Dat moeten ze serieus nemen."