Bijna iedere Nederlander heeft het wel eens gedaan; foe yong hai of saté eten in een restaurant met een vijver, bruggetje en Chinese lampions. Het is zo kenmerkend voor onze cultuur dat Chinees-Indische restaurants twee jaar geleden werden uitgeroepen tot Nederlands immaterieel erfgoed. Toch verdwijnen er steeds meer van. Uit de cijfers blijkt dat er de afgelopen twee jaar 86 restaurants zijn gesloten. "Goh, dat is wel heel veel. Jammer", zegt Billy Tse, eigenaar van een restaurant in Haarlem. De restauranteigenaar ziet de problemen. Tijdens corona zijn veel koks bang naar China teruggegaan en daarna was het moeilijk om weer naar Europa te komen, constateert hij. "Ik sta nu zelf in de keuken als kok. Een kok vinden is niet makkelijk." Daarnaast zijn de marges veranderd, alles wordt duurder ingekocht. "We zijn ook niet meer goedkoop, het is op een houtje bijten ook voor ons. Wij zitten hier al veertig jaar, we zijn een echt buurtrestaurant met een vaste klantenkring. Dat is ons voordeel." Geen 'echt' Chinees etenOok Julie Ng van Stichting Meer dan Babi Pangang, ziet de afname van Chinees-Indische restaurants en kan dit goed verklaren. "Ten eerste willen de volgende generaties vaak niet meer de zaak overnemen van hun (groot-)ouders. Dat geldt ook voor mij. Ten tweede is het heel moeilijk om personeel te vinden. En ten derde komen steeds meer mensen erachter dat het eten in die Chinees-Indische restaurant helemaal geen authentiek Chinees eten is. Dat 'echte' Chinese eten kan op steeds meer plekken in Nederland".