In deze tijden wil je het liefst bij dierbaren zijn, maar helaas is dit nu niet mogelijk binnen zorginstellingen. Maar als "een klein geluk bij een ongeluk" zit Maaike Ballieux al weken in haar vakantiehuisje met haar gehandicapte zoon Bram. Volg in ons liveblog het laatste nieuws over het coronavirus De 24-jarige Bram is meervoudig gehandicapt en woont normaal gesproken ook in een zorginstelling. Maar nu woont hij al bijna een maand samen met zijn moeder in hun vakantiehuisje in Drenthe. Volgens Maaike was dit alleen niet de bedoeling, maar de coronacrisis veranderde alles. "Voordat het coronavirus uitbrak, waren we een gezellig weekendje weg met het gezin", vertelt ze aan Hart van Nederland. Maar toen de familie terug wilde naar hun huis in Hoofddorp kreeg Bram buikgriep. "Ik durfde de terugrit op dat moment niet aan en dus bleven we langer."Klap voor gehandicaptenzorgDoor de uitbraak van het virus moesten alle zorginstellingen de deuren sluiten. En dat is vooral hard aangekomen in de gehandicaptenzorg, want aan die kwetsbare groep is haast niet uit te leggen wat er op dit moment allemaal gebeurt. Zorgcoördinator Ieke Kort begeleidt twaalf cliënten bij zorginstelling De Trans in Emmen en merkt ook grote veranderingen. "Het lastigste is dat ik het ze gewoon niet kan uitleggen", vertelt ze aan Hart van Nederland. "Zo is er al drie weken geen dagbesteding meer, maar cliënten komen wel elke dag vragen wanneer we gaan vertrekken." Ook mag er in deze tijden geen bezoek komen in De Trans. "Hoe leg je uit dat papa en mama voorlopig niet langs komen? Dat is pijnlijk en gaat dan ook gepaard met verdriet, onbegrip en boosheid", weet Ieke.Lastige keuze makenDoor de strenge coronamaatregelen kwam ook Maaike plots voor de lastige keuze te staan. "Opeens ging alles op slot en moest ik kiezen: Bram terugbrengen en hem tot na de coronacrisis maar één uur per week zien of hem al die tijd bij me houden." Ze koos voor het laatste en is nog altijd blij met de beslissing. "Het is eigenlijk toch een klein geluk bij een ongeluk." Al kan het volgens haar soms ook even aanpoten zijn met het thuiswerken in combinatie met de verzorging van haar gehandicapte zoon. "Maar dat doe ik met liefde. Ik heb hem liever bij mij in deze rustige omgeving." Maaike beseft maar al te goed dat deze "toevallig-goed-uitgepakte-situatie" niet voor iedere ouder is weggelegd. Ze weet dat de zorg voor een gehandicapt kind zo intensief kan zijn dat een kind nu thuis houden geen optie is. "Het zorgpersoneel werkt zo ontzettend hard. Na deze crisis mogen we aan hen wel extra veel waardering tonen."