Wekenlang moesten gehandicapte kinderen in Nootdorp hun ouders missen. Door het coronavirus was bezoek niet mogelijk, maar vanaf vandaag mag het weer. Onder wie ook Helen en Rob van Dijk, die voor het eerst sinds maart een ommetje mochten maken met hun 18-jarige dochter Jill. Jill heeft het syndroom van Down en heeft het denkvermogen van een kind van anderhalf. Praten gaat niet, lopen wel. Sinds vier jaar woont ze bij Ipse de Bruggen, gehandicaptenzorg Zuid-Holland in Nootdorp. De hele coronasituatie aan Jill uitleggen, is volgens moeder Helen geen doen.Gekke bekken trekken"Het is de afgelopen weken heel pittig geweest, we hebben haar zo enorm gemist", vertelt moeder Helen aan Hart van Nederland, vlak voor ze haar dochter weer live mag zien. "Ze moet het echt hebben van onze knuffels, we kunnen verder bijna niet met haar communiceren." Volgens vader Rob hielp het wel dat ze konden videobellen, maar is het maar een deel van de oplossing. "Je kunt zwaaien, gekke bekken trekken. Dan heb je het wel gehad. Je hebt haar even gezien, maar je wilt haar vasthouden en knuffelen."Anderhalve meter afstandEven is moeder Helen nog bang dat Jill boos is op haar ouders, omdat ze niet begrijpt waarom ze zo lang niet zijn geweest. Niets blijkt minder waar. Als Jill naar buiten komt, pakt ze haar ouders bij de hand, om ze niet meer los te laten. De verplichte anderhalve meter afstand houden? "Nee, dit kan zo niet anders", vertelt vader Rob. "Als we haar loslaten, dan loopt ze weg en zijn we haar kwijt." Dat onderschrijven begeleiders Charlotte van Herwerden en Wendy Camfferman. "Ook als je haar verzorgt, is het onmogelijk om anderhalve meter afstand te houden", aldus Wendy. "Daarom moeten wij ook buiten ons werk om extra streng letten op de regels. Rekening houden met je hygiëne."OntroostbaarBegeleider Charlotte heeft gemerkt dat Jill de afgelopen weken haar ouders erg heeft gemist. "Jill was vaak aan het huilen, ze was ontroostbaar. Dit alles uitleggen kan niet, dus moesten wij haar vooral nabijheid bieden. Het was sneu om te zien, uit het niets kon ze in huilen uitbarsten." Hoe het was om Jill weer even te zien? Helen: "Heerlijk. Ik ben zo blij dat we weer even hebben geknuffeld. Mijn dag kan niet meer stuk. En ook zij leek toch wel blij. Volgens mij vond ze het weer helemaal vertrouwd."