Op zijn vierde vertelt Kay, dan nog Britt, dat hij geen meisje meer wil zijn. Zijn moeder Astrid Seip werd eerst met stomheid geslagen, maar steunt haar kind meteen in zijn verlangen als jongen door het leven te gaan. Omdat ze zelf weinig ervaringen van ouders met een transgenderkind kon vinden, besloot ze die van haar te delen door een boek te schrijven.